‘Κανείς δεν είναι κανενός’ Κανένας δε μας ανήκει και δεν είμαστε κτήμα κανενός. Έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε τα κτητικά συχνά στην καθημερινή μας ζωή.

"H θέση μου". "Tο μολύβι μου". "H πόλη μου", "O άντρας μου".

Ίσως η τάση οικειοποίησης ανθρώπων, υλικών αντικειμένων, ιδεών να πηγάζει απ την ανάγκη μας για ασφάλεια, για σιγουριά και πληρότητα αλλά ενισχύει και το αίσθημα εξουσίας, δύναμης, ελέγχου των άλλων ή των πραγμάτων, των συνθηκών.

Το μικρό παιδί θέλει να ξέρει ότι η μαμά του του ανήκει, το σπίτι του, τα παιχνίδια του είναι δικά του και μόνο δικά του. Έτσι σιγά σιγά θα αρχίσει να δομεί και να κατανοεί το περιβάλλον γύρω και μέσα του.

Όταν κάποιος έχει τα βασικά για να καλύψει την ανάγκη επιβίωσης, βιώνει ένα αίσθημα ασφάλειας, μη ανησυχίας. Όταν έχει ανθρώπους να τον φροντίζουν, να τον ακούνε, να είναι δίπλα του, νιώθει προστατευμένος, καλλιεργεί την εμπιστοσύνη, το μοίρασμα, την έκφραση.

Όμως πολύ συχνά, όταν έχουμε, θέλουμε κι άλλο...κι άλλο. Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε να καταναλώνουμε με μανία αγαθά που στην ουσία δε μας είναι αναγκαία, να αντικαθιστάμε κάθε τι παλιό με ένα καινούριο μοντέλο, να επιδιώκουμε να έχουμε κι άλλους φίλους, κι άλλους, κι άλλους... Αυτό ενισχύει το εγωικό μας κομμάτι και ΤΣΟΥΠ οδηγούμαστε στην απληστία. Τίποτα δε μας είναι αρκετό, σε τίποτα δε δίνουμε πραγματική σημασία, πουθενά δε στεκόμαστε. Έχουμε μπει σ' ένα μαραθώνιο τα έπαθλα του οποίου είναι η ματαιοδοξία, η φήμη, η επιβολή δύναμης, ο πλούτος.

Προσπαθώ να βγω έξω απο το ‘comfort zone’.

Όσο αντέχω κάθε φορα, όσο μπορώ κι όσο επιθυμώ. Και οι ανακαλύψεις ξεκινούν.

Απαλλαγή από περιττά άγχη

Αίσθημα ελευθερίας

Μη προσκόλληση

Αποφυγή εθισμού/ εξάρτησης

Απελευθέρωση από εμμονές

Αποδόμηση εαυτού και αναδημιουργία/ Αναγέννηση

Αναζήτηση

Μη εφησυχασμός

Καλύτερος ορισμός των πραγματικών αναγκών

Προσφορά/ Μοίρασμα

Δραστηριότητα που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας: (για παιδιά 6-8 ετών)

Τοποθετούμε κυκλικά τόσες καρέκλες όσα και τα παιδιά που έχουμε. Ξεκινάει να ακούγεται ένα τραγούδι και τα παιδιά κινούνται στο χώρο. Όταν η μουσική σταματήσει, όλα πρέπει να βρουν μια καρέκλα να κάτσουν. Η μουσική ξαναρχίζει και μια καρέκλα κάθε φορά αφαιρείται.

Τα παιδιά θα πρέπει να βρουν τρόπους να καθίσουν όλα σε καρέκλα (θα χρειαστεί να μοιραστούν την καρέκλα τους με άλλους, να πάρουν κάποιον αγκαλιά κτλ.). Στο τέλος μένει μια μόνο καρέκλα και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος όλα τα παιδιά να είναι πάνω (έστω μόνο με ένα μέλος του σώματός τους). Δεν υπάρχει χαμένος, ΟΛΟΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ!

Εναλλακτικά:

Αν η ομάδα των παιδιών γνωρίζετε κάποιο χρονικό διάστημα, μπορούμε να ζητήσουμε από κάθε παιδί να φέρει στο μάθημα ένα αντικείμενο που του αρέσει πολύ, ένα παιχνίδι που ίσως βαρέθηκε και δε χρησιμοποιεί.

Όλοι κρατούν την τσαντούλα με το αντικείμενό τους και η μουσική ξεκινά. Τα παιδία αρχίζουν αν περπατούν ή να χορεύουν στο χώρο και όταν η μουσική σταματήσει, όλοι βρίσκουν ένα άτομο κοντά τους και ανταλλάσσουν τις τσάντες τους. Η μουσική ξαναρχίζει και επαναλαμβάνουν τη διαδικασία για δεύτερη φορά, ανταλλάσσοντας την τσαντούλα με άλλα παιδιά.

Μπορούμε να επαναλάβουμε άλλη μία ή δύο φορές, ώσπου να τελειώσει το τραγούδι. Όταν το αποφασίσουμε, ορίζουμε το τέλος και καθένας μπορεί να ανοίξει την τσάντα και να κρατήσει το αντικείμενο που είχε εκείνη που του έδωσαν τελευταία.

Κείμενο & δραστηριότητα: Βασιλική Ζαφειροπούλου