Aparigraha अपरिग्रह

Πρόκειται για το 5^ο yama του Πατάντζαλι: η μη προσκόλληση σε αντικείμενα, ιδέες, πρόσωπα, καταστάσεις.

Τα τελευταία χρόνια επεξεργάζομαι αυτή την έννοια πολύ συχνά: έχω βιώσει (μεταξύ άλλων) το χωρισμό, το τέλος μιας μακράς φιλίας, ένα ιδιαίτερο ταξίδι, ένα θέμα υγείας και μια μετακόμιση. Όλα έχουν συμβάλει στην περαιτέρω εξέλιξη μου, και δεν θα άλλαζα τίποτα!

Ανθρώπινες σχέσεις

Συνειδητοποιώ ότι η αγέλη μας, οι άνθρωποι μας, είναι μια σχέση δυναμική και μεταβάλλεται. Είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι που μπορεί να διαφοροποιηθεί αυτή η σχέση. Πιστεύω ότι έχω ωριμάσει στο να μπορώ να δω πιο καθαρά αυτές τις μεταβολές, και προσπαθώ να τιμήσω τους ανθρώπους που υπήρξαν στη ζωή μου, ακόμα και αν τώρα δεν είναι κομμάτι της. Πρόσφατα είδα μια ταινία στο φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου, ονομάζεται Last Dance και μιλάει για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι: η σύζυγος πεθαίνει στην αρχή της ταινίας και ο άντρας της, τιμώντας την υπόσχεση που της έδωσε πριν πολύ καιρό, αναλαμβάνει να ολοκληρώσει αυτό που ο θάνατος της άφησε ημιτελές – τη συμμετοχή της σε μια παράσταση σύγχρονου χορού. Συζητούσαμε λοιπόν με την παρέα μου πως με ένα περίεργο τρόπο αναμένεται από την κοινωνία όταν χάνεις το σύντροφό σου, αυτό να σε παραλύει, να σε διαλύει και να μένεις ανίκανος να φροντίσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό (σε αντίθεση με τη δύναμη που επέδειξε ο πρωταγωνιστής). Θυμάμαι επίσης τη Μικρά Αγγλία, και πόσο είχα εκνευριστεί με την πρωταγωνίστρια που τελικά πέθανε από τον πόνο της για το χαμό του αγαπημένου της. Ένιωσα ότι άφησε να την κατασπαράξει το ατέρμονο μοιρολόι. Μου φάνηκε τόσο παράξενο, η προσκόλληση στην ιδέα ενός ανθρώπου. Και στα δύο παραπάνω παραδείγματα υπάρχει ετεροπροσδιορισμός. Υπάρχω γιατί υπάρχεις ή είμαι καλά γιατί είμαι μαζί σου.

Κάθε σημαντική στιγμή στη ζωή μας είναι ένας απογαλακτισμός: πρώτα από τη μητέρα μας, μετά από την ασφάλεια του σπιτιού μας (όταν πηγαίνουμε σχολείο), από τους φίλους μας (μετάβαση στο δημοτικό/γυμνάσιο/λύκειο/πανεπιστήμιο), η μετάβαση στον επαγγελματικό χώρο και οι αλλαγές που μπορεί να έρθουν, οι σύντροφοι, ο θάνατος κοντινών μας ανθρώπων. Ακόμα και οι φυσικές αλλαγές πχ αλλαγή σπιτιού, χώρας, η αγορά αυτοκινήτου όταν ως φοιτητές χρησιμοποιούσαμε λεωφορεία και τρένα. Τελικά ποια σχέση παραμένει σταθερή;

Η σχέση μας με τον εαυτό μας, με το μέσα μας.

Όμως ακόμα και αυτή η σχέση μεταλλάσσεται, και αφήνουμε πίσω κομμάτια μας καθώς μεγαλώνουμε, αποκτάμε εμπειρίες και ωριμάζουμε. Κάποτε ήμουν πιο αφελής, τώρα όχι πιά. Κάποτε έβλεπα τον κόσμο με παιδική σκοπιά, τώρα με ενήλικη. Είναι φυσικό για τον άνθρωπο να εξελίσσεται, και άρα να μη προσκολλάται γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν προοδεύει. Πώς να συνεχίσεις το δρόμο αν τα πόδια σου είναι κολλημένα στη λάσπη, ή ακόμα χειρότερα σε κινούμενη άμμο;

Αντικείμενα

Τι είναι τελικά δικό μας; Το σώμα μας; Αλλά και αυτό αλλάζει και ξεπερνώντας το σοκ οφείλουμε να το αγκαλιάσουμε και να το τιμήσουμε ώστε να βρισκόμαστε σε ισορροπία μαζί του και μέσα του. Έχω άσπρες τρίχες. Ναι εχω! Μπορώ να σοκάρομαι κάθε φορά που τις βλέπω, αλλά επιλέγω να τις αγαπώ.

Λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά μου, είχαν διαρρήξει το σπίτι της και πήραν όλα τα κοσμήματα της. Έτσι όταν πέθανε δεν είχαμε κανένα να κρατήσουμε για να τη θυμόμαστε. Επηρέασε όμως ουσιαστικά αυτή η έλλειψη τη θύμηση της; Όχι. Είναι οι αναμνήσεις που κρατάω, και αυτές δεν μπορεί να μου τις κλέψει κανείς.

Ιδέες

Χμ αυτό το κομμάτι είναι πιο ιδιαίτερο, τουλάχιστον για εμένα. Το πιο απλό, μου είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιώ δημόσιες τουαλέτες! Θέλω τη δική μου. Όχι δεν κάνω ελεύθερο κάμπινγκ, αλλά σίγουρα θα με βοηθούσε να αναθεωρήσω τέτοιου είδους σταθερές στη ζωή μου. Το road trip στην Ισλανδία ήταν μια τέτοια εμπειρία. Ε εκεί πήγα σε όλες!

Θα μπορούσα να συζητάω για αυτό το γιάμα για ώρες. Θεωρώ πολύ σημαντικό να βάζουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που θα μας ωθήσουν να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύουμε και σκεφτόμαστε. Να

εξελιχθούμε. Η πρόσληψη διαφορετικών ερεθισμάτων συνδράμει σε αυτό, και σίγουρα μέσα απ

ό τη γιόγκα στα παιδιά θα μπορέσω να φυτέψω ένα σποράκι που ίσως ασυνείδητα θα τα ωθήσει να αγαπούν τις αλλαγές, γιατί αλλαγή σημαίνει εξέλιξη.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω: Τὰ πάντα ῥεῖ

Και αυτό είναι η ομορφιά της ζωής.

Κείμενο: Βίλυ Αλεξίου