APARIGRAHA
Ή πιο απλά… Στη ζωή σου να επιλέγεις να είσαι ταξιδιώτης και όχι τουρίστας…!

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η yoga είναι ένα ταξίδι. Και ακούγοντας τον όρο
Απαριγκράχα ένα πράγμα μου ήρθε στο νου. Μια έκφραση που αγαπώ και θα ήθελα
να ενστερνιστώ.

«Εγώ σε αυτή τη ζωή θέλω να είμαι ταξιδιώτης».

Τώρα τι σχέση θα μπορούσε να έχει η μη κτητικότητα, η μη προσκόλληση και η
έλλειψη απληστίας με ένα ταξίδι;

Τι σχέση μπορεί να έχει ένας τουρίστας με έναν ταξιδιώτη;

Θεωρητικά καμία. Πρακτικά, στο μυαλό μου, συγκλίνουν όλα και πολύ.
Ένας τουρίστας τρέχει να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα το οποίο ο ίδιος έθεσε, μήνες
και μέρες πριν φτάσει στον προορισμό του.

Ένας τουρίστας φωτογραφίζει τα διάσημα αξιοθέατα, στέκεται
στις τεράστιες ουρές, κυνηγάει μία θέση σε ακριβά εστιατόρια, κουβαλάει ασήκωτες
βαλίτσες. Απογοητεύεται αν δεν καταφέρει να τα δει όλα. Προσαρμόζει το μέρος που
επισκέπτεται πάνω στη δική του πραγματικότητα. Ξέρει από πριν που πρέπει να πάει.
Αποστηθίζει την ιστορία του τόπου στον οποίο ταξιδεύει. Την μοιράζεται με τον
συνταξιδιώτη του. Η με αυτόν που γνώρισε στο αεροδρόμιο. Μοιράζεται τις νέες
εικόνες στα social. Τηλεφωνεί καθημερινά σε όσους έμειναν πίσω. Αγοράζει αρκετά
σουβενίρ. Πέντε αναπτήρες, έξι σφηνοπότηρα και πολλά πολλά μαγνητάκια. Ψωνίζει
πρίν, κάνει αγορές εκεί. Ένας τουρίστας αποζητά τον προορισμό.

Ο ταξιδιώτης από την άλλη; Ο ταξιδιώτης είναι μόνος του ακόμα και όταν έχει την
αγαπημένη του παρέα. Τον travel buddy του. Ο ταξιδιώτης είτε με σύντροφο είτε όχι
έχει χρόνο. Τις περισσότερες φορές έχει κάνει κάποια μελέτη του προορισμού του .
Ίσως τον έχει θαυμάσει νοητά ή έχει φανταστεί τον εαυτό του ως μέρος της νέας
εμπειρίας.

Ο ταξιδιώτης ταξιδεύει ελαφρά. Με ελαφριά υποδήματα, ένα backpack
στον ώμο. Δεν τρώει βαριά. (Εκτός και αν ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη ☺).
Ένας ταξιδιώτης πρέπει να μπορεί να είναι ευέλικτος. Πρέπει να μην ξέρει και να
θέλει να μάθει. Πρέπει να θέλει να ακολουθήσει τη ροή. Να κινείται στον καινούριο
τόπο ελαφρύς και αέρινος. Πρέπει να έχει χώρο να εισπνεύσει κάθε μυρωδιά, χώρο
να τον αγγίξει η διαφορετική ενέργεια, χώρο να δεχτεί το καινούριο. Μέχρι να
καταφέρει να γίνει ένα με αυτό. Ή απλά να το εντάξει στη δική του κοσμοθεωρία.

Ένας ταξιδιώτης αποζητά το ταξίδι.

Κάθε του ταξίδι τον κάνει πιο έτοιμο και κάθε του βήμα είναι η αρχή ενός άλλου
ταξιδιού.

Τα περισσότερα παιδιά μόλις φτάσουν στην νηπιακή ηλικία αναπτύσσουν μια
απρόσμενη κτητικότητα. Είμαι σίγουρη πως πέρασα από το συγκεκριμένο στάδιο γιατί
θυμάμαι την αγάπη που είχα για την γαλάζια μου Πατατούφα, την υφασμάτινη
μαλακή κούκλα μου με την αφρικάνικη, όπως σκέφτομαι τωρα, φάτσα και τα
θεόσγουρα γαλάζια μαλλιά. Είχε το ίδιο όνομα με μένα και απαγορευόταν να την
αγγίξει άνθρωπος. Ακόμα και να την πλύνει, μπας και της πάρει από πάνω της τα
στρώματα σκόνης λάσπης και ταλαιπωρίας. Αυτό το στάδιο εξελίχθηκε ακόμα
περισσότερο στην παιδική μου ηλικία και εκφράστηκε στις παιδικές μου φίλες.
Κανένας δεν επιτρεπόταν να τις πάρει από μένα. Και αυτό στα 16 θα μπορούσε να
συνεχιστεί με το αγαπημένο μου κραγιόν, ίσως τις φούστες μου ή τις αγαπημένες μου
μπότες. Αλλά δεν το θυμάμαι. Ίσως φταίει το ότι στα 18 άρχισα να ταξιδεύω. Και
κατάλαβα ότι οι πολλές αποσκευές έκαναν πιο δύσκολη μία όμορφη εκδρομή με τη
μηχανή. Ίσως κατάλαβα ότι όσα περισσότερα κουβαλάς, τόσα περισσότερα
πληρώνεις. (Έπαιξαν και οι low cost αεροπορικές τον ρόλο τους.)

Ίσως κατάλαβα ότι ακόμα και η προσκόλληση σε συγκεκριμένους ανθρώπους σου
στερεί την ευκαιρία να ταξιδέψεις στον κόσμο των ανθρώπινων σχέσεων.
Ίσως το να αγοράσεις ένα διαμέρισμα στην πόλη που μεγάλωσες σε εμποδίσει από το
να καταλάβεις που είναι πραγματικά το σπίτι σου.

Όμορφα τα πολλά ρούχα, τα διάσημα αξιοθέατα, όμορφο και ένα πολυτελές
ξενοδοχείο. Σίγουρα ακόμα οι ντουλάπες μου έχουν τόσα ρούχα που δεν έχω κάθε
εβδομάδα να φορέσω …και κάτι διαφορετικό. Σίγουρα κάθε διαφήμιση μου
δημιουργεί κάποια ανάγκη και όλο και κάποια σακούλα θα μου την καλύψει. Σίγουρα
όλα αυτά δείχνουν κάποια ανασφάλεια. Σίγουρα δεν αντικατοπτρίζουν ανάγκες αλλά
επιθυμίες (κυρίως κατασκευασμένες από την κοινωνία).

Και πότε ξεχωρίζω αν κάτι είναι δικό μου ή αν απλά μου το δημιούργησαν εξωτερικοί
παράγοντες;

Εκεί θα έρθει το ταξίδι της yoga να γίνει το πρώτο βήμα από το επόμενο ταξίδι μου.
Αυτό που θα μου διδάξει να έχω επίγνωση των ορίων μου, που θα με κάνει να λέω
«φτάνει» στον εαυτό μου είτε υπερ-προσπαθεί είτε απλά επιθυμεί υπερβολικά κάτι.
Που θα με βοηθήσει να στραφώ στη δική μου πραγματικότητα, να βρω τον δικό μου
ταξιδιωτικό προορισμό, ακολουθώντας ροές και σωστές ισορροπίες και έτσι να
νιώσω γεμάτη. Τόσο που θα γίνω ένας ταξιδιώτης που με το ελαφρύ του backpack,
το ελαφρύ του πάτημα και την αγαπημένη του παρέα θα κάνει το πιο όμορφο και
συνειδητό ταξίδι. Το δικό μου.

Δραστηριότητα :

Παιχνίδι για τους μικρούς ταξιδιώτες…

Προσπαθώντας να κάνουμε τα μαθητούδια μας ευτυχισμένους ταξιδιώτες στον κόσμο
μας, ζώντας χωρίς προσκολλήσεις και κτητικότητα, θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να
διαχωρίσουν τις επιθυμίες από τις ανάγκες τους μέσω ενός σύντομου και απλού
παιχνιδιού.

Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο. Μοιράζουμε από ένα post it ή ένα χαρτάκι σε σχήμα
βαλίτσας. Ζητάμε από τα παιδιά να γράψουν 8 πράγματα τα οποία θα έβαζαν
οπωσδήποτε στη βαλίτσα τους, αν έπρεπε να φύγουν ένα μακρινό ταξίδι.

Περπατάμε στο χώρο με μουσική και σε κάθε παύση πλησιάζουμε το χαρτί μας και
συνειδητοποιούμε ότι τρύπησε η βαλίτσα μας και έπεσε ένα αντικείμενο.

Το σβήνουμε αναγκαστικά και καταλήγουμε στο 1 ή ίσως στα 3 πιο απαραίτητα για τη
ζωή μας. Μπορεί το χαρτί να φυλαχτεί, μόλις αρχικά το γράψουν, κάτω από το ματ
και καθ όλη τη διάρκεια της πρακτικής, αν η θεματική της είναι κάποιο ταξίδι, τα
παιδιά να ανατρέχουν στη …βαλίτσα τους και να βγάζουν κάτι.

Το ίδιο μπορεί να γίνει και τις Χριστουγεννιάτικες μέρες όπου ζητάμε από τα παιδιά να
γράψουν 5 δώρα που θα ήθελαν και σιγά σιγά τους ζητάμε να σβήσουν και από ένα
μέχρι να μείνει το πιο σημαντικό.

Κείμενο: Νάντια Λιολιοπούλου