της Βάλιας Γκουβούση

Μία ιστορία για να λέμε στα παιδιά όταν ξαπλώνουν. Ένα παραμύθι με όμορφες εικόνες που μας διδάσκει όχι μόνο τη συντροφικότητα, αλλά και τη σημασία του να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου...

Στο βάθος ενός δάσους, δίπλα από μια μεγάλη γαλάζια λίμνη είχαν ανθίσει πολλά μικρά μπουμπούκια από πανέμορφα μωβ νυχτολούλουδα. Κάθε νύχτα με το που έπεφτε ο ήλιος και ερχόταν το λαμπερό φεγγάρι τα μπουμπούκια άνοιγαν τα τεράστια μωβ πέταλά τους, και στο κέντρο τους εμφανίζονταν γλυκά και χαρούμενα χαμόγελα. Κάθε νύχτα άνθιζαν όλα, όλα εκτός από ένα...

Αυτό το ένα κάθε νύχτα προσπαθούσε, ένα ένα άνοιγε τα πέταλά του αλλά αυτά τα πεισματάρικα έκλειναν απότομα και έκρυβαν το λαμπερό χαμόγελό του και δεν άνοιγαν ξανά.

Κάθε φορά λοιπόν, που έπεφτε ο ήλιος και ερχόταν το λαμπερό φεγγάρι και άνθιζαν όλα τα μπουμπούκια εκτός από αυτό το ένα, αυτό προσπαθούσε όλο και πιο έντονα, όλο και πιο απότομα να απλώσει τα όμορφα, μεγάλα πέταλά του, αυτά όλο και πιο έντονα, όλο και πιο απότομα, γυρνούσαν πάντα πίσω και ποτέ δεν άφηναν το όμορφο, λαμπερό χαμόγελο του μπουμπουκιού να ξεπροβάλλει από μέσα τους.

Μέχρι που έπαψε πια να χαμογελάει, έπαψε πια να προσπαθεί και το μπουμπούκι έμενε νύχτες ολόκληρες κλειστό, δεν προσπαθούσε καν να ανοίξει τα όμορφα μωβ πέταλά του. Μέχρι που μια νύχτα, το διπλανό μπουμπούκι άνοιξε τα όμορφα μωβ πέταλά του και το χάιδεψε απαλά στο πρόσωπο και του φώναξε:

«Έι Λούλουδε!!! Άπλωσέ μου τα πέταλά σου να πιαστούν απ’ τα δικά μου, να μείνουν έστω για λίγο ανοιχτά να δούμε από μέσα το λαμπερό χαμόγελό σου!!! Όταν είσαι τόσο αυστηρός μαζί τους και απότομα τα διώχνεις από πάνω σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να επιστρέφουν ξανά πάνω σου καινα μη σε αφήνουν να χαμογελάσεις!!».

Και ο Λούλουδος χαμογέλασε, και έδωσε στο διπλανό μπουμπούκι τα πέταλά του να πιαστούν χέρι χέρι, να μείνουν λίγο ανοιχτά, να δούμε από μέσα το λαμπερό χαμόγελό του. Κι έτσι κάθε βράδυ, χέρι χέρι ανοίγουν τα πέταλα των δύο μπουμπουκιών, και από μέσα βλέπουμε τώρα όλα τα χαμόγελα, από όλα τα μπουμπούκια.

Τα γλυκά λόγια του φίλου του μαλάκωσαν τον Λούλουδο, σταμάτησε να θυμώνει με τα πέταλά του, κι έτσι σταμάτησαν κι αυτά να θυμώνουν μαζί του, και επιτέλους άνοιξαν όλα διάπλατα και από μέσα φάνηκε το τεράστιο, γλυκό χαμόγελό του.

Κείμενο: Βάλια Γκουβούση