Satya. Ακούγοντας πρώτη φορά την λέξη αυτή, χωρίς να γνωρίζω σανσκριτικά,
σκέφτηκα την ελληνική λέξη «άτι». Αμέσως, άρχισε να καλπάζει στο μυαλό μου ένα
δυνατό, περήφανο, άσπρο άτι. Μαθαίνοντας αργότερα την έννοια της λέξης, μοιραία,
συνδέθηκε στο μυαλό μου η εσωτερική αλήθεια με αυτό το όμορφο άτι. Άραγε είναι
ελεύθερο να τρέξει ή περιμένει να βγει από τα δεσμά του;

Έχω ακούσει ανθρώπους να αναφέρονται στην αναζήτηση της εσωτερικής τους
αλήθειας ως μια πνευματική αναζήτηση της αυτογνωσίας, με σκοπό την απόκτηση
της εσωτερικής τους γαλήνης. Ίσως κάποιοι να ταυτίζουν αυτή την αναζήτηση και με
την ανάγκη της σύνδεσής τους με την ενέργειά τους ή ακόμα και με την συμπαντική
ενέργεια. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εσωτερική αλήθεια του καθενός μας είναι η
φωνή της ψυχής μας. Η φωνή αυτή που μπορεί να χάνεται στην βαβούρα και στην
φασαρία των ερεθισμάτων, αλλά παραμένει εκεί σταθερά και ήρεμα να διατυπώνει
τον σκοπό μας∙ να επιβεβαιώνει ή να διαφωνεί με τις επιλογές που μας οδηγούν ή
αποπροσανατολίζουν από τον δρόμο τον οποίο ήρθαμε στη ζωή για να διαβούμε.

Ο θεολόγος Alan Watts είχε πει ότι «οι άνθρωποι υποφέρουν, γιατί παίρνουν στα
σοβαρά ό,τι έφτιαξαν οι Θεοί για πλάκα». Κατάλαβε, ότι όσο περισσότερο έψαχνε
μόνο σε βιβλία ή πνευματικές συζητήσεις την εσωτερική του αλήθεια, τόσο
περισσότερο απομακρυνόταν από αυτή. Ο δρόμος μας, ο σκοπός μας φαίνεται, όταν
προς το τέλος του περάσματός μας από την ζωή, αφηγηθούμε τις εμπειρίες και τα
βιώματά μας και όχι ψάχνοντας αγωνιωδώς απαντήσεις. Η αφήγηση αυτή που
περιέχει τα «λάθος» ή «σωστά» μονοπάτια που ακολουθήσαμε, για να οδηγηθούμε
στον τελικό μας προορισμό, αυτή είναι και η εσωτερική μας αλήθεια τελικά.
Υπήρξαν, εν τέλει , αληθινά λάθος μονοπάτια ή αποτυχίες; Μήπως στην πορεία της
ζωής μας πήραμε πολύ σοβαρά καταστάσεις, στις οποίες δεν υπήρχε ουσιώδης λόγος
να εστιάσουμε τόσο πολύ; Ίσως την εσωτερική μας αλήθεια την πλησιάσουμε
κάνοντας ερωτήσεις με παιχνιδιάρικη και ανάλαφρη διάθεση, όπως κάναμε όταν
ήμασταν παιδιά, πριν σβήσει αυτή η πηγαία χαρά μας κι ο ενθουσιασμός μας από το
βάρος των προσδοκιών.

Τι κι αν η εσωτερική μας αλήθεια παίζει κρυφτό μαζί μας;
Είναι μια υπέροχη ευκαιρία να παίξουμε μαζί της!

Παιδιά 6-9 ετών , Παιχνίδι συγκέντρωσης:

Ο Πινόκιο ξυπνάει το πρωί και με μεγάλη του χαρά, βλέπει στο ημερολόγιό του ότι
είναι Σάββατο!! Δεν έχει σχολείο! Είναι μια υπέροχη ευκαιρία να πάρει τον φίλο του
τον Τζίμινι Κρίκετ και να πάνε εκδρομή στο δάσος.
Προχωρώντας στο δάσος, αφού έχουν περάσει αρκετές περιπέτειες οι δύο φίλοι,
κάθονται να ξεκουραστούν. Τον Πινόκιο τον πήρε ο ύπνος τόσο κουρασμένος που
ήταν και όταν ξύπνησε, δεν έβλεπε πουθενά τον φίλο του. Μόλις άρχισε να τον
φωνάζει, τότε εκείνος του είπε ότι για να τον βρει, θα πρέπει να ακούσει προσεκτικά
την ιστορία που θα του πει. Όταν η διήγηση είναι σωστή και λέει αλήθεια, τότε ο
Πινόκιο μπορεί να κάνει ένα μεγάλο άλμα μπροστά. Όταν η διήγηση είναι λάθος και
λέει ψέματα, τότε ο Πινόκιο πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω.
Τα παιδιά στέκονται σε μια ευθεία γραμμή το ένα πίσω από το άλλο. Κάθε φορά που
υπάρχει αλήθεια στην διήγηση πηδάνε μπροστά και κάθε φορά που υπάρχει ψέμα
στην διήγηση κάνουν ένα βήμα πίσω. Σκοπός είναι να φτάσουν απέναντι.


Κείμενο και δραστηριότητα: Μιράντα Ριφίου