Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό λιονταράκι… όμορφο, λαμπερό, δυνατό, φιλόδοξο... περιφερόταν στην αγέλη περήφανα γεμάτο αισιοδοξία και δύναμη μα πάντα έριχνε μια κλεφτή ματιά να δει που ήταν η μαμά του…

«μαμά είσαι εδώ;» ρωτούσε με τα μάτια τη λιονταρίνα μαμά του.

«Εδώ είμαι… μην ανησυχείς… πάντα θα είμαι εδώ για σένα, ακόμα και όταν δε με βλέπεις, δε με μυρίζεις, δε με ακούς.» απαντούσε ανείπωτα η μαμά.

Και οι μέρες περνούσαν, και το λιονταράκι δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Έφτασε όμως η εποχή του κυνηγιού, η μαμά έπρεπε να αφήσει την ασφάλεια της αγέλης και να αναζητήσει τροφή. Το λιονταράκι ένιωθε δυνατό,

«ναι μπορώ, ναι θα τα καταφέρω» σκεφτόταν.

Μα όταν η μέρα που έφυγε η μαμά ήρθε ένιωσε τόσο μα τόσο διαφορετικά. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο, σα να σκοτείνιασε η μέρα, σα να αγρίεψαν οι ήχοι, να άλλαξαν οι μυρωδιές.

Ένιωσε να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει… και τα πάντα γύρω του να μεγαλώνουν, να θεριεύουν…

Αγωνία, φόβος, ανασφάλεια… και εκεί που ένιωθε πως είχε γίνει αόρατο, αδύναμο, ανύπαρκτο, έφερε την εικόνα της μαμάς λιονταρίνας στο μυαλό του, την αγκαλιά της, τη ζεστασιά της, τη στιβαρή γεμάτη δύναμη ματιά της…

«θα είμαι πάντα εδώ… ακόμη και όταν δε θα είμαι»…

Αγάπη ένιωσε να το γεμίζει, αγάπη και ασφάλεια… και όλα άρχισαν να γίνονται όπως πριν.

Κείμενο: Αγγελική Σουρλαντζή