II.7 sukhânuåayî râgaï

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρατηρώ το πλήκτρο να αναβοσβήνει, περιμένοντας υπομονετικά να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο ηλεκτρονικό χαρτί. Αρχίζω να αναλογίζομαι όλες τις ευχάριστες εμπειρίες που είχα στη ζωή μου ως τώρα. Ήταν πολλές. Χαρούμενες οικογενειακές στιγμές, εξορμήσεις στο βουνό, ταξίδια, γαστρονομικές συναντήσεις με φίλους γύρω από το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαρίας, σχέσεις, ερωτικά λόγια, χέρια να κρατιούνται σφιχτά, ηλιοβασιλέματα δίπλα στη θάλασσα.....Μα πόσο ωραίο ταξίδι η ζωή ως τώρα! Είχε και πολλά δύσκολα όμως, κυρίως απώλειες...Πολύ πολύ δύσκολες απώλειες...

Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, το μυαλό κι η καρδιά προσδένονται μόνο στα καλά, στα όμορφα. Αυτά ακριβώς θυμόμαστε και κρατάμε μέσα μας. Και γι’ αυτό είναι πιο δύσκολο να προχωρήσουμε στη συνέχεια παρακάτω όταν η ευχάριστη εμπειρία γίνεται γλυκιά ανάμνηση και η ίδια η ζωή μας καλεί να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο. Η γιαγιά μου μου είχε πει μια κουβέντα, όταν ήμουν περίπου 8-9 χρονών: “Aν θέλεις να προχωρήσεις μπροστά στη ζωή, θα πρέπει να αφήνεις ό,τι σε βαραίνει πίσω, είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο”. Κι είχε δίκιο.

Δενόμαστε με αντικείμενα, με δουλειές, με ανθρώπους, με φίλους, με συντρόφους. Περνάμε καλά, γεμίζουμε τη ζωή μας και τις μέρες μας με φως και χρώμα, αλλά κάποια στιγμή αναγκαζόμαστε να απομακρυνθούμε από καταστάσεις ή άτομα. Αναγκαζόμαστε να τους βγάλουμε από τη ζωή μας γιατί συνειδητοποιούμε ότι πλέον δε μας ικανοποιούν και δε μας προσφέρουν αυτό που χρειαζόμαστε. Ίσως να μην μπορούμε εμείς να προσφέρουμε πλέον.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, συνειδητοποιούμε ότι αυτό που μας κρατάει εκεί και μας εμποδίζει να απαγκιστρωθούμε είναι οι αναμνήσεις των όμορφων στιγμών, αυτών που ζήσαμε μαζί, που γεμίσαμε μαζί τον κοινό μας χρόνο.

Πάντα μας κρατάνε πίσω τα καλά, τα όμορφα. Τα δυσάρεστα και τα δύσκολα, όσο και αν αποτελούν ευκαιρία για τον καθένα μας να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει, τα απωθούμε. Δε θέλουμε να τα σκεφτόμαστε. Ενώ τις όμορφες στιγμές τις έχουμε πάντα εκεί, βαθιά ριζωμένες.

Είναι αυτό το λεπτό όριο, που έχει ο καθένας μας μέσα του, που πρέπει να προσπαθήσουμε να υπερπηδήσουμε για να πάμε μπροστά.

Αν μπορούσαμε, θα έπρεπε να βάλουμε τα ευχάριστα σε μια κορνίζα, να τα βλέπουμε, να τα θυμόμαστε με πολλή αγάπη, αλλά να τα αφήνουμε εκεί.

Να μη μας βαραίνουν.

Και να προχωράμε παρακάτω.

Ανάλυση yoga sutra II.7 sukhânuåayî râgaï

Από την Μαριλίζα Καλλινίκου